In Tarkovski's vijfde film volgen we drie mannen op hun expeditie naar en door de 'Zone', een door de overheid afgesloten gebied dat naar verluidt restanten herbergt van buitenaards bezoek. Het doel van de reis is de 'Kamer' waar de diepste wensen van de bezoekers vervuld kunnen worden. Nadat een gids hen veilig naar de mysterieuze plek heeft geloodst, worden twee reizigers, een professor en een schrijver, vooral met zichzelf geconfronteerd.

Wie mocht denken dat Stalker een avonturenfilm is, komt bedrogen uit. Dat wil zeggen: de kijker die zich openstelt voor het ritme van de film, staat een heel ander soort avontuur te wachten. "Een reis door het menselijk bewustzijn", zoals een recensent van Trouw schreef. Profetisch leek de film ook, toen een kernramp het Oekraïense Tsjernobyl zeven jaar later herschiep in een gebied dat akelig veel op de 'Zone' leek.

Stalker was in de jaren tachtig een cultfilm in het circuit van de ‘tegenbeweging’. De suggestie van nucleaire doem, de anarchistische verhaallijn en de industriële omgeving waardoorheen de mannen zich een weg banen, sloot naadloos aan op de kaalslagsfeer in menig kraakpand. "Het basisthema van Stalker is […] het lijden van de mens die zijn gevoel van eigenwaarde heeft verloren", aldus Tarkovski.

bijzonderheden
Stalker is digitaal gerestaureerd en nu weer te zien in de originele kleurstelling en met de originele mono-soundtrack. Een éénmalige, unieke voorstelling die je gezien moet hebben