Tijdens een zware zenuwinzinking herbeleeft een man zijn jeugd. Beelden van zijn geliefde moeder, zijn eerste vriendinnetje en het huis van zijn kinderjaren trekken voorbij. Maar ook de oorlog en andere persoonlijke momenten die samenvielen met gebeurtenissen uit de hedendaagse geschiedenis van Rusland.

De film toont de gedachten, emoties en herinneringen van Aleksei, en de wereld om hem heen als kind, tiener en 40-jarige. De structuur van de film is niet-chronologisch, en combineert dromen, herinneringen en journaalbeelden. De film schakelt tussen drie verschillende periodes: vooroorlogs (1935), oorlogstijd (jaren '40) en naoorlogs (jaren '60 of '70).

Nostalgie, weemoed en dromen: regisseur Andrej Tarkovski noemde De Spiegel zijn meest persoonlijke film. Een deel van het publiek én de toenmalige autoriteiten hadden echter moeite met het hermetische karakter van de film. Door de weerstand van het publiek overwoog Tarkovsky zelfs om te stoppen met regisseren. Gelukkig weerhielden brieven van aanhangers hem ervan: ''Ik ben u dankbaar voor De Spiegel. Ik heb precies zo’n jeugd gehad. Hoe kon u dat weten?''

De Sovjet-Unie had zich voorbereid op een ongeziene flop, maar tot hun grote verbazing werd De Spiegel een internationaal succes. Tarkovski’s meest persoonlijke film ontroert en betovert met zijn poëtische shots, associatieve montage en meditatieve sounddesign.

Bijzonderheden
Ons filmhuis heeft roerige tijden gekend en werd pas in 1986 een zelfstandige stichting met als naam Filmhuis De Spiegel. We zijn vernoemd naar Andrej Tarkovski's film.