Tijdens de Tweede Wereldoorlog sterft de moeder van de twaalfjarige Mahito in een ziekenhuis. Een jaar later bevindt de jongen zich op het platteland, waar zijn vader met zijn nieuwe vrouw is gaan wonen. Mahito, nog steeds heel verdrietig, voelt zich buitengesloten nu er ook een baby op komst is. Een grote reiger lokt hem mee naar een vervallen toren omdat, zo beweert hij, zijn moeder nog zou leven. Mahito betreedt een wereld vol magische wezens, een wereld op de grens van leven en dood. Hij moet leren wat het betekent om een mens te zijn en hoe hij het mooie en goede kan nastreven.

In wat waarschijnlijk de laatste film van 82-jarige Hayao Miyazaki is, komen veel van zijn vaste thema’s terug, zoals wonderlijke gebouwen, oude vrouwen, transformerende wonderlijke wezens en uitstapjes naar een bovennatuurlijke wereld, maar toch steeds weer op een andere manier weergegeven. Al zijn animatiefilms munten uit door hun delicate en wonderschone tekenstijl, door hun geloofwaardige helden en prachtige kleuren. Miyazaki’s hele oeuvre gaat over verwoestingen door oorlog en de bescherming van de aarde. Actueler en universeler kan het niet, deze prachtige zwanenzang.