Tijdens een weekend op het platteland overleeft Laura, (Paula Beer) een pianostudente uit Berlijn, op wonderbaarlijke wijze een auto-ongeluk, terwijl haar partner op slag dood is. Fysiek ongedeerd maar diep geschokt wordt ze opgevangen door Betty, (Barbara Auer), die getuige was van de crash. Laura geniet van Betty's moederlijke zorg en het samenzijn in haar pittoreske landhuis.
Betty’s echtgenoot Richard (Matthias Brandt) en haar zoon, Max, (Enno Trebs) reageren minder positief op de aanwezigheid van Laura. De familie is duidelijk getraumatiseerd, hun leed wordt weerspiegeld in Laura’s verder niet toegelichte depressie.

Het lijkt een gelukkige nazomerdroom waaraan Laura en het gezin zich graag overgeven. Maar er is iets mis, een diepe, donkere pijn verbindt hen maar blijft onuitgesproken. Langzaam maar zeker haalt het verleden het viertal in en moet Laura in het reine komen met haar eigen leven.

In Miroirs No. 3 vertelt regisseur Christian Petzold een intiem en mysterieus verhaal over de kwetsbaarheid van het leven, verlies, wanhoop en liefde. Met zijn herkenbare poëtische en warme beeldtaal geeft hij vorm aan complexe menselijke emoties waarbij muziek, stilte en een blik vaak meer zeggen dan woorden. De vierde samenwerking met vaste muze Paula Beer – na Transit, Undine en Roter Himmel - leverde Petzold een première op in het programma Quinzaine des réalisateurs in Cannes, waar zijn unieke stijl en het sterke acteerwerk hoge ogen gooide. Petzold modelleerde zijn film naar de structuur van Maurice Ravels pianocyclus Miroirs, waarvan het derde deel Une barque sur l'océan (Een boot op de oceaan) heet.